برمی گردییییییییم۲

دوستای گلم سلام!

حالتون که خوبه ان شا الله؟امیدوارم همتون شاد و سرحال و سلامت باشید

منم با اجازه تون دیروز از سفر برگشتم.

جای همگی خالی بسیار خوش گذشت. البته سختی های خودش رو هم داشت این سفر. مثلا من اولین بار(و احتمالا آخرین بارم)بود که اینهمه راه رو با اتوبوس سفر کردم.خییییییییلی وحشتناک بود! نزدیک بیست ساعت یک جا نشستن اونم برای من! که حتی یک ساعتم یه جا بند نمیشم... اما این سفر اونقدر خاطره انگیز و فوق العاده بود که به همه ی سختی هاش می ارزید.

دانشگاه ما یه هتل آپارتمان توی مشهد داره که هیأت علمی دانشگاه و دانشجوها رو اونجا پذیرا میشن.هتل خیلی توپی بود. ما یه سوئیت دو خوابه داشتیم که یکی از اتاق هاش دوتخته و یکی دیگه سه تخته بود. من و ستاره هم پریدیم تو دو تخته هه!

در مژه برهم زدنی(!!بابا شاعر!) من و ستاره اتاق رو تبدیل به میدون جنگ کردیم!

ایناهاش:

رفت و آمد به حرم به صورت دسته جمعی انجام میشد و پیاده که من به علت اینکه پاهام خیلی درد گرفت در چند نوبت اول، در نهایت زیرکی گروه رو دودر میکردم و با تاکسی میرفتم و برمیگشتم!

از همون اول هم کل جمعیت اردو کاملا در جریان قرار گرفتن که شخص بنده، تقریبا هیچ موضوعی رو جدی نمیگیرم مگه اینکه خلافش ثابت بشه!

مثلا مدیر کاروان توی اتوبوس ما بود.گاهی میومد وسط اتوبوس وامیستاد و نکات جالبی از شهرهای مختلف ایران برامون میگفت.گاهی هم سوال می پرسید و جایزه میذاشت برای کسی که جواب درست میده. توی راه برگشت اومد و درست کنار صندلی ما ایستاد.قبل از اینکه حرفشو شروع کنه گفت:« صدای من به آخر اتوبوس میرسه؟!» منم نعره کشیدم:« بععععععععععععله!!» حالا فکر کنین درست بالای سرمن بود و هیچکس هم به جز من جواب نداد! بعدش گفت :«خب حالا میخوام یه سوال بپرسم» من دستمو بردم بالا گفتم:«آقا ما بگیم؟!!»

یه روز صبح رفتیم «توس» آرامگاه فردوسی. اونجا مدیر کاروان داشت درمورد عظمت فردوسی توضیح میداد که من چشمم به تابلوی عکس فردوسی افتاد که در بخش پایین تابلو بیت " بسی رنج بردم در این سال سی " رو نوشته بود. منم قریحه ی هنریم به غلیان در اومد و در نهایت احساس پسرخالگی با فردوسی دوربین گوشیمو گرفتم سمتش و گفتم:« فری جون یه لحظه پلک نزن!» بچه ها هم از خدا خواسته یه هر هر دسته جمعی سر دادن و مدیرمون رو پاک ناامید کردن!

 

اما واقعا جای دیدنی و عظیمیه اگه رفتین مشهد، توس رو از دست ندین...

بعدشم رفتیم بازار بین الملل که بازار بسیار بزرگیه و بچه ها تقریبا هرچی پول آورده بودن اونجا خرج کردن(البته به جز من که بچه کف بازارای مشهدم!!)

از حرم هم هیچوقت نتونستم چیزی بگم چون از وقتی وارد میشم تا وقتی برمیگردم خودم نیستم...

فقط میگم جاتون خالی برای دعای کمیل که در هوای بسیار سرد و در باد شدیدی که می وزید خوندیم و لذت بردیم. صبح پنجشنبه ساعت سه و نیم صبح توی مسجد گوهرشاد بعد از نماز صبح و خوندن زیارتنامه، برای همتون دعا کردم. برای همه ی شما دوستانی که دیدم یا ندیدمتون دعا کردم.  دعا کردم که خدا همه ی آرزوهای خوبتون رو برآورده کنه. و امیدوارم لایق دعا کردن برای شما بوده باشم.

صبح جمعه خونواده ی عمه ی نازنینم اومدن هتل دیدن من. وقتی می خواستن برن بهشون گفتم کاشکی ندیده بودمتون. حالا دل کندن برام خیلی سخت میشه. عمه که از وقتی من رو دید گریه کرد تا وقتی می خواست بره. خیلی ماهه به خدا! بعدشم تا ظهر با ندا دختر عمه م رفتیم حرم برای وداع...

ظهر جمعه که آخرین ناهار دسته جمعی رو خوردیم، جای همگی خالی، از مهمان خانه ی حضرت رضا برامون غذای تبرکی آوردن . ما هم به نیت همه ی عزیزانمون خوردیم. ساعت سه هم راه افتادیم به سمت اصفهان.

این اتوبوس راه برگشت از اون یکی خیلی بهتر بود. راننده مون یه عموی مهربون بود که حتی در قوطی کنسروامونم برامون باز میکرد!!

شب هم همگی زودی خوابیدیم. صبح با خنده به ستاره گفتم:" ستاره، دیشب جفتمون همه ی راههای ممکن برای خوابیدن توی اتوبوس رو امتحان کردیم! کم مونده بود سرمون رو بذاریم روی صندلی و پاهارو بچسبونیم به سقف!!!" آخه هرجوری که می خوابیدم همه ی نقاطی که با صندلی در تماس بود زود درد می گرفت!

به خدا اگه دیگه من با اتوبوس برم یه جای دور!!

اما بازم میگم، با همه ی سختی ها و مشکلاتی که داشت، یکی از به یادماندنی ترین مسافرت های عمرم بود.

اینجا هم که دیگه اتوبوس برگشت به دانشگاه...

از همه ی دوستای گلم که توی این مدت به وبلاگ ماهی خانوم سر زدن خیلی ممنونم. از اون دوستای گل و نازنینی که در طول مدت سفرم از طریق تلفن و اس ام اس، جویای حالم بودن هم بسیار تشکر میکنم و ان شاالله که براشون جبران کنم.

دوستتون دارم، مواظب خودتون باشین تا بعد...