من آمده ام باز!

اهم اهم!
ماهی خانوم وارد می شود!

سلام به همگی! امیدوارم شاد و سلامت و سرحال باشین. منو نمیبینین شنگولین؟! منکه حسابی دلم برای همتون تنگولیده. اما مدتی میشه که کارم از نیمه وقت به تمام وقت افزایش پیدا کرده و بدین ترتیب من خودمو وقف چرخ دنده های مملکت نموده ام! البته راستشو بخواین یه کمی باز این کامپیوتر لعنتی من داره اذیت می کنه و دلش یه کتک حسابی می خواد که ان شاالله به زودی نوش جان خواهد نمود! این اینترنت دایال آپ با سرعت «ضایعش» هم مزید بر علت که همون یه کوچولو فرصتی هم که گیر میارم تا به وبلاگهاتون سر بزنم، نتونم براتون کامنت بذارم.

مخصوصا شما بلاگفایی های نازنین که اعصاب منو به «لعنتی» میدین! آخه این کد چی چیه ورمیدارن میذارن پایین بخش نظراتتون؟! من همش کلی براتون تایپ می کنم اما هرکاری می کنم اون کد رو نمیتونم ببینم! یعنی اون ضربدر قرمز کوچولوئه میاد که تصویر باز نمیشه. خلاصه که خیلی دلم برا تیکه انداختن بهتون تنگ شده ولی نمیدونم باید چیکار کنم.  محل کارم اینترنت هست اما امنیت نیست! یعنی جرأت ندارم بعد از اینکه به شماها سر زدم هیستوری رو پاک کنم و نگرانیم از اینه که اگه کسی به جز خودم بشینه سر سیستم من، خدای نکرده وبلاگ لو بره و خر بیار و باقالی بار کن! همون چهارتا حرفی هم که اینجا به دل راحت می زنم بین همه پخش بشه و این اصلا چیز خوبی نیست.

اینا همه رو گفتم تا بهم حق بدین که اشتیاقی به آنلاین شدن نداشته باشم چون پر از مشکلاتم. حالا چون تازگی ها تحقیقات بعضی از بچه های شرکت رو با این سیستم انجام میدیم، آدرس بار، پر از آدرسهای اضافی میشه. دارم نقشه می کشم که به این بهونه هر از گاهی هیستوری رو کاملا پاک کنم. باشد که موفق گردیم!

خب خب شماها چه خبر؟ اوضاع بر وفق مراد هست؟ زندگی ها رو به راهه؟ کسی شوور نکرده؟ کسی زن نگرفته خدای نکرده؟!! خلاصه مارو بی خبر نذارین!

منم که این مدت مثل بچه آدم سرم به کارم گرم بوده و الحمدالله از زندگی در آرامش کامل لذت می برم. جای شما خالی خلاصه!

ببینم؟ هنوزم به ماجراهای ستوان ماهی علاقه دارین؟!!

اگه علاقه دارین باید بگم خدمتتون که سه شنبه ی هفته ی قبل همون آقای بسیار خوب! برادر اون دوتا کلاهبردار اومد شرکت و از عموناصری خواست که پنج شنبه همراهش بره آگاهی و پولشو پس بگیره و رضایت بده. آقای ناصری هم که پنج شنبه می خواست پدرخانمش رو ببره دکتر، موکولش کرد به شنبه. پسره هم اصرار می کرد که «همین الان پول رو بگیرید و توی ماشینه و فلان!». آقای ناصری هم گفت نه توی آگاهی تسویه حساب می کنیم. وقتی که رفتش، من گیر دادم که خیلی خیطه اگه بخواین فقط اصل پول رو بگیرید. یعنی اینهمه مصیبت کشیدیم هیچی به هیچی! به نظر من باید حداقل دوبرابر بگیرید و بعد رضایت بدید! تازه از اون دو مال باخته ی دیگه هم باید برای فداکاری های من شیتیل بگیرین! آقای ناصری هم رای ممتنع داره و می گه هرچی که بشه مهم نیست! راستی به نظر شما ما به اصل پول رضایت بدیم؟! آخه باید یه کم تنبیه بشن دیگه! نه اینکه فکر کنین من به فکر پولم هاااا!! نه! هدف من والاتر از این حرفها و همانا تنبیه آن دو جوان خاطی می باشد!

بین خودمون بمونه، اون روزی که قرار بود بریم سر قرار تا آقا دزده رو گیر بندازیم، آقای ناصری از شدت عصبانیت و اینکه مطمئن بود اون نمیاد سر قرار، جلوی اون دوتا افسر آگاهی قول داد اگه پول برگشت همشو تقدیم من کنه!! و ما الان کلی مشعوفیم.

اینم بگم و برم!
دیروز دو عدد جوان به شدت جواتی مواتی اومدن داخل فروشگاه و با صدای بلند بلند و با یه لهجه ی ضایع شروع کردند به گفتمان! از خلال سخنانشان دریافتیم که می خوان یه دفتر فنی راه بندازن و نیاز به تجهیزات دارن. آقای ناصری داشت از مارک های مختلف دستگاههای اداری می گفت، یهو یکیشون گفت:«این اسمای خارجکی رو برای ما ردیف نکن! برای ما کار دستگاه مهمه! می خوایم مثل خر ازش کار بکشیم!». ما نیز مجذوب فرهنگ و کلاس این دوتا شده بودیم! بدین ترتیب آقای ناصری فقط روی یک کاغذ شروع کرد به نوشتن اسامی دستگاهها و هزینه ی خریدشون. ناگهان فرهیخته ی دوم به صدا در اومد که :« برامون اکسکنر (اسکنر) هم بینیویس که این طحر های (طرح های)  فشوتاپ (فتوشاپ) رو عکس (پرینت) میگیره! مشتری زیاد داره!» آقا دیگه ما دوتا مرده بودیم از خنده اما به روی خودمون نمیاوردیم. خیلی سعی کردم پرینت گرفتن با دستگاه تک کاره ی اسکنر رو درک کنم اما موفق نشدم!  ولی هردوتا داشتیم نفله میشدیم که مجبور بودیم جلوی خنده هامونو بگیریم. آقای ناصری از اون یکی پرسید حالا استفاده از این دستگاه ها رو هم بلدین؟ جواب داد آره داداشم داره کامپیوتر می خونه! (همون اکسکنریه!). بعله! میبینین مملکت رو قرار به دست چه کسانی بسپاریم؟!

به محض اینکه پاشونو از فروشگاه گذاشتن بیرون، هردوی ما خنده هامونو شش دانگ شلیک کردیم بیرون! در تمامی آن لحظه های نفس گیر، من به یاد شما عزیزانم بودم که بیام اینارو براتون تعریف کنم!

برنامه ی زنده رود این هفته که از شبکه اصفهان پخش میشه، مصطفی زمانی رو دعوت کرده بود که بازیگر نقش یوسف پیامبره. بعض شما نباشه عجب تیکه ایه!  من و خواهرم از زلیخا بدپیله تر! چسبیده بودیم به تلویزیون و ول کن ماجرا نبودیم!

ضمنا هردو دستهامونو از کتف قطع کردیم!

ناگفته نماند که هیچ یوسفی به زیبایی دوست پسر سابق من نمیشه هااا! (یادتون که میاد دوست پسر سابق ما رو؟ همون که آنجلینا جولی هم بهش نظر داره! همون که از وقتی به یه پست و مقامی رسید بی وفا شد و ما رو ترک کرد!!)

ای بابا!

دعا کنید هرچه زودتر مشکلات سیستمی و اینترنتی من حل بشه تا بتونم مثل سابق توی وبلاگاتون ولو شم و کلی باهم دور هم باشیم!

الانم دارم از محل کارم آپ می کنم. نمیدونم فرصت میشه شکلک بذارم یا نه!
اگه نشد به شکلکی خودتون ببخشید.

راستی تازه وارد جون، خواهرم اسم گل بابونه رو به گل «نیمرو» تغییر داد!

نظرتون چیه؟!

بچه ها حتما بگین به نظر شما ما چقدر از این برادران کلاهبردار بگیریم؟

البته قبلش خودتونو بذارین توی موقعیت ما و اتفاقاتی که افتاد برامون.

ممنون میشم.

برای همتون بهترینها رو آرزو دارم.

دوستتون دارم، مواظب خودتون باشین تا به زودی... 

پس انداخت: 

دیروز توی شرکت اوج کدبانوگری رو از خودم به نمایش گذاشتم:  

 

تمام برنج ها رو یکدست تبدیل به کربن کردم! 

تمام شرکت بوی دود و زغال گرفته بود و من از خجالت آب شدم! 

آقای ناصری بهم گفت اگه ظرف غذاتو به مامانت نشون بدی آبروت می ره!
شب که مامان ظرفمو دید گفت پس حسابی تو شرکت آبروت رفت!
بدین ترتیب اینجانب در همین لحظه خودم را از هرگونه آبرو چه در شرکت و چه در منزل مبرا می دانم !!  

باشد که عبرت گیرید!

(به جان خودم اگه حتی یه ذره مهم باشه!)