چتر برای چه؟! خیال که خیس نمی شود...!

امروز از خونه زدم بیرون. با اینکه یه عالمه کار داشتم و اتاقم انگار توش زلزله اومده؛ اما یه جور عجیبی دلم گرفته بود. همیشه بعد از برگشتن از مسافرت اینجوری میشم. نمیدونم شایدم خیلی بی جنبه هستم که تحمل پایان سفر رو ندارم! اما بیرون که رفتم فهمیدم چقدر خوبه که جایی زندگی کنی که خیابوناش رو بلدی!! آخه مشهد که با دختر عمه هام میرفتیم بیرون همش می پرسیدم :«کی میرسیم؟ الان کجاییم؟» اما حالا دیگه خودم بلدم! امروز دوست جونم رو دیدم که یه دنیا مدیون خوبیهاشم.  «چتر برای چه؟! خیال که خیس نمی شود...» کتابیه که دوست جونم بهم هدیه داد. خیلی شعرای نازی داره. کتاب اثر «محمدعلی بهمنی» از انتشارات «دارینوش» هستش که توصیه می کنم اگه جایی دیدینش اگرم نخواستین بخرین حتما ً یکی دوتا از شعراش رو بخونین. من و دوست جون توی یه پارک زیر سایه ی درخت روی حصیر نشستیم و پفک و رانی خوردیم و من چند تا از شعرای این کتاب رو خوندم. جای همتون به وسعت یه پارک کنار زاینده رود خالی! با هر بیت شعر که میخوندم، یه مشت از دلتنگی هام میریخت بیرون. دوست جون که منو رسوند خونه، سبکبال و رها بودم بی هیچ دلتنگی...

*** فال ***

فال مان هرچه باشد

- باشد !

حال مان را دریاب

خیال کن حافظ را گشوده ای و می خوانی :

« مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید »

یا

« قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود »

چه فرق؟

فال ِ نخوانده ی تو

- منم!

دوستتون دارم مواظب خودتون باشین تا بعد