به خانه برمی گردیم!

سلام سلام صدتا سلام به همه ی شما دوستان نازنین و عزیزم

.

.

امیدوارم حال همه ی شما خوب و خوش باشه و قبراق و سرحال باشین.

من بالاخره از مسافرت برگشتم! با اجازه تون سفرمون حدود هشت روز طول کشید و جای شما خالی، بسیار خوش گذشت. کلی برای همه تون دعا کردم.

روز سه شنبه طبق فرمایش بلیتی که در دست داشتیم، حرکت ساعت سه بعد از ظهر بود و از اونجایی که همه چیزمان باید به همه چیزمان بیاید، ساعت چهار و نیم حرکت کردیم!  

تازه وقتی هم که سوار قطار شدیم دیدیم یه خانواده ی سه نفری توی کوپه ای که بلیتش رو به ما داده بودن حسابی جا خوش کردن! بعد از یک ربع سر و کله زدن با مسئول سالن، ایشون فرمودن خب شما برین توی سالن بغلی اما همین شماره کوپه! گفتیم بلیط ما مال این سالن و این کوپه هستش! خانومه که توی کوپه بود گفت خب تهویه ی  اون سالن که ما بلیتشو داشتیم خرابه! 

 واسه همین اومدیم اینجا!!! واه واه واه! دیگه منم که همینجوریش از این ملت و دولت شاکی هستم، این چیزا رو هم که دیدم داغ کرده بودم حالا اون وسط که چندتا مرد داشتن حرف می زدن، منم شروع کردم به شکایت و غرغر و تیکه انداختن به رئیس قطار! خلاصه که بالاخره بیرونشون کردیم و نشستیم سرجای خودمون!  

اینم از قطار لوکس غزال با اینهمه اعصاب خوردی و تاخیر و بدقولی!

از هم قطاری هامونم که دیگه نگو و نپرس! حالا باز من میام یه چیزی بگم این آرش میخواد تیکه بندازه! اما به جون خودم یک مشت آدمهایی که واقعا فرهنگ سفر با وسایل نقلیه ی عمومی ندارن به پست ما خوردن که من فقط مجبور بودم خودمو ببندم به کافئین تا برسیم مشهد!

ساعت حدود دوازده ظهر روز چهارشنبه هم رسیدیم راه آهن مشهد. هوا خیلی خیلی بهتر از اصفهان بود که منکه انقده ننه سرما هستم داشتم از گرما خفه می شدم!

شوهر عمه ی عزیزم هم اومد دنبالمون و مارو برد خونه ی خودشون. طبق معمول ما و این خانواده ی مهربان (که فامیلشونم مهربان هستش!) از دیدن هم بسیار خوشحال شدیم و دیگه شروع کردیم به گپ و گفتمان و تعریف کردن از این یکسال و نیمی که همدیگه رو ندیده بودیم.

بچه ها، این خانواده واقعا یه چیز عجیبی هستن. یعنی وقتی یه مهمون میرسه بهشون، خودشونو خاک پای مهمون می کنن. انقدر با روی باز و تواضع و مهربونی با همه برخورد می کنن که دیگه دلت نمیخواد از پیششون تکون بخوری.

 واقعا معرکه هستن. دلشون می خواد هرچی که دارن بذارن برای مهمونشون. ما همیشه آرزو می کنیم که ای کاش بتونیم مثل اینا باشیم...

این سفر نسبت به همه ی سفرهای دیگه این حسن رو داشت که یه عالمه رفتیم زیارت. برعکس تابستونا که به خاطر گرمای هوا و ترافیک سرسام آور خیلی تنبلیمون می کنه که بریم زیارت و بیشتر مامان و بابا می رفتن و ما دخترا هم باهم دیگه میرفتیم بازار و گردش و اینا، اما این سری چون توی زمستون رفته بودیم ترافیک بسیار معمولی و حرم تقریبا خلوت بود. واسه همینم هرروز برای نمازهای ظهروعصر و مغرب و عشا می رفتیم حرم و بعد یا قبلشم یه زیارت نامه می خوندیم و نمازهای زیارت و نیابت و غیره...

بعد هم که خونه ی همه ی فامیل (به جز یکی از عموها و یکی از عمه ها) رفتیم و دیدارها با همه تازه شد. خونه ی اون عمو واسه این نرفتیم که چندساله خودشو می گیره برامون و تحویل نمیگیره، ماهم بیخیالش شدیم، اون عمه هم دعوتمون کرد که مامان و بابا رفتن اما من و خواهری به نشونه ی اعتراض به دخترش که خیلی حرف مفت زن هستش و پشت سرهمه راست و دروغ سرهم میکنه، نرفتیم! اینا هم فرداش اومدن خونه ی همین عمه ی مهربانم و کلی معذرت خواهی و اینکه قول دادن دیگه تکرار نشه!

خواهری با یه اکیپ از دخترای فامیل رفتن سرزمین موجهای آبی و کلی خوش گذشته بود بهشون. منم هزینه شو از بابا دریافت کردم و صرف خرید یه شنل تیتیش مامانی نمودم!

چون هوا سرد بود این دفعه به جز حرم و بازار جای دیگه ای نرفتیم. همیشه کلی پارک و اینطرف و اون طرف می رفتیم.

دختر همین عمه ی مهربانم که خیلی باهم رفیق هستیم و پیارسال هم رفتیم مشهد برای عروسیشون، یک شب دعوتمون کرد برای سالگرد عقدشون. وای که چقدر بهمون خوش گذشت جاتون خالی. کلی خندیدیم و دورهم خوش بودیم.

یه شام باحال هم درست کرد (کتلت و کوکوسیب زمینی) که اولش گفت چلوکباب، مامان و بابای من به شدت مخالفت کردن! بعدش گفت خورشت قیمه، بازم مخالف بودن، بعدش گفت عدس پلو که میزان مخالفت خفیف تر بود، بچه ورداشت کلی عدس بار گذاشت، یهو بابام گفت کوکوسیب زمینی درست کن!

دختر عمه ی گلم هم کوکو و کتلت درست کرد و با لذت هرچه تمام تر خوردیم.

قبلش هم با چند نوع شیرینی خامه ای و معمولی و میوه و چای ازمون پذیرایی کرده بود.

آخر شب هم بعد از شام یه کیک بزرگ که سفارش داده بودن رو آوردن و منم شده بودم مجلس گردان!

دورهم کیک رو با کلی شوخی و خنده بریدیم و خوردیم.

خب دیگه انگار خیلی حرف زدم!
ماجراهای جالب زیاد داشتیم که انشاالله در پستهای آینده براتون تعریف می کنم.

فقط در جریان باشین که دیشب ساعت ۴ قرار بود برسیم اصفهان که قطار باز هم تاخیر داشت و ساعت شش عصر رسیدیم.

منم که حسابی سرماخوردم و گلوم ورم کرده نمیدونم چطوری باید برم فردا سر کارم! تازه مشهد که بودیم  فهمیدیم که خانومی، مامان دوقلوها هم حسابی سرما خورده.

شما ها مواظب خودتون باشین که سرما نخورین.

دوستتون دارم، میام پیشتون، تا به زودی...

پ.ن:

بابونه باز وبشو تعطیل کرد. بعد از یه مسافرت هشت روزه٬ این اصلا اتفاق جالبی نبود...

امیدوارم زود برگرده.