عزاداری از نوع ماهی خانومی و خواهران!

سلام به همه ی دوستان عزیزم.

امیدوارم همگی خوب و خوش و خرم باشین.

بچه مدرسه ای ها و دانشجوها که حسابی سرشون شلوغه و براشون بالاترین درصد موفقیت رو از درگاه باری تعالی مسئلت می فرمایم!

چه خبرا؟

همه خوبین؟ ردیفین؟

من که کلی خبر دارم نمیدونم از کجا براتون بگم.

خانومی و جوجه ها و شوهر خواهر گرامی هفته ی پیش اومدن اصفهان پیشمون و ما نیز حالی بس اساسی نمودیم با کودکان ناز نازی و کلی عشق فرمودیم و خلاصه جای شما خالی بسیار خوش گذشت.

ایام عزاداری هم وقتایی که بچه ها سرحال بودن باهم می رفتیم خونه ی دوست مامان روضه و کلی دور هم می خندیدیم! من یه ترجمه ی کوفتی راجع به معماری گرفته بودم و این چند روز همش مجبور بودم بهش ور برم تا شنبه-یکشنبه تحویل بدم. اما تا قرار می شد شب بریم روضه، خودم رو از کلیه ی مسئولیت ها مبرا می کردم و با دوتا خواهرا و مامان می رفتیم خونه ی دوستش. آقا دلتون نخواد انقده خوش می گذشت انقده می خندیدیم که نگو.

یکی از سرگرمی های ما، مخصوصا من و خانومی،  

people watching  

   هستش. میرفتیم تو نخ مردم و گاهی پیش میومد یه سوتی میدیدیم غش غش می خندیدیم.

مثل آخرین شبی که رفتیم، یه خانوم مسنی روی کاناپه ی رو به روی ما نشسته بود و سرش رو به دیوار تکیه داده بود و خوابش برده بود. خانومی گفت :«پاشو برو به این آقاهه بگو یواشتر روضه بخونه این خانوم از خواب نپره!». ما دو سه تا هر هر می خندیدیم مامانم حرص می خورد از دست ماها!

توی خونه هم که همش با جوجه ها بازی می کردیم و گاهی سرشون دعوا بود.

یه دفعه هم داداشم به خانومی گفت :«تو که زحمت کشیدی و دوقلو آوردی،  می خواستی یه باره به تعداد اعضای خانواده نی نی بیاری که دعوا نشه!»

خلاصه... ظهر روز جمعه جوجه ها و مامان و باباشون به همراه خواهر دومیم رفتن تهران. کلی جای خالیشون احساس میشه هر دفعه که میرن.

حالا باز یکی دیگه از همسایه هامون روضه داره که خیلی هم به مامانم اصرار می کنه حتما بریم خانه شون.منم چون خواهرام نبودن تمایل نداشتم که برم اما دلمم نمی خواست مامان تنها بره. این شد که همراهش می رفتم. بعدش یه شب داشتیم از خونه ی روضه میومدیم بیرون که یه خانوم چادری بدو بدو اومد دنبال من و گفت دختر خانوم به مامانتون بگین یه لحظه صبر کنن من کارشون دارم! منم طبق معمول لبخند رو لبم بود و قبلش داشتیم سر یه ماجرایی با مامان می خندیدیم. مامان رو صدا کردم و گفتم. بعدش دورتر وایسادم منتظر مامان. دیدم خانومه داره به مامانم میگه:«ببخشید خانوم می خواستم ببینم دختر خانمتون قصد ازدواج ندارن؟!» باز تا اینو شنیدم نیشم تا بناگوش باز شد و گفتم:«ای ول!پایه خنده ی امشبم جور شد!» که اتفاقا جاتون خالی سوژه بسیار خنده ناک بود اما مامانم بهم گفت:«راضی نیستم بری باز توی وبلاگت بنویسی و مردم رو مسخره کنی!» هرچی هم که بالا و پایین پریدم که بابا من کسی رو مسخره نمیکنم به خرجش نرفت که نرفت. شماهاهم تا همینجا بدونین دیگه! اِ! مردمو مسخره نکنین!

.

روز یکشنبه هم تازه رسیده بودیم سر کار که یه تلفن ناراحت کننده به آقای ناصری شد و خبر فوت مادرشونو بهشون دادن. همگی بسیار متاثر شدیم و تسلیت گفتیم. من شخصا به خاطر احترام زیادی که برای آقای ناصری قائل هستم، واقعا دلم براش سوخت و چون مامانشو دیده بودم گریه م گرفته بود.

آقای ناصری هم همون لحظه رهسپار تهران شدن تا برن دنبال کارای مربوط به مادر مرحومشون. خلاصه که اینبار هم بدون اینکه بخوام چند روزی تعطیل شدم و دوتا کار ترجمه دارم که یکیش رو انجام دادم و حالا نوبت دومیه.

و خیلی خوشحال بودم که یک ماه پیش که اولین مرخصی اجباری پیش اومد، آقای ناصری رفته بود تهران و مادرشو دیده بود و اگر کوتاهی کرده بود تا همیشه حسرت دیدار مادرش باهاش می موند. واسه همینه که می گن لحظه ها رو دریابیم و بیا تا قدر یکدیگر بدانیم...

خداوند همه ی رفتگان رو رحمت کنه.

.

.

.

باز وراجی کردم!

ایشالا بازم با خبرای جدید و خوب خوب خدمت همگی میرسم.

دوستتون دارم، مواظب خودتون باشین تا به زودی...